In een circulaire economie gebruik je spullen zo lang mogelijk. Reparatie is daarbij cruciaal. Toch gooien we in Nederland nog steeds 45% van kapotte kleding weg, blijkt uit onderzoek van Milieu Centraal.
Waarom? Nieuw is sneller en vaak goedkoper dan maken.
Kledingproductie kun je veel gemakkelijker opschalen dan reparatie. Dat is bijna lopendebandwerk, terwijl reparatie toch maatwerk blijft. Kledingmerken die reparatie in hun verdienmodel willen verweven moeten dan ook op een andere manier naar waarde kijken. Want reparatie levert – direct of indirect – wel degelijk iets op. Dat weten pioniers zoals SOPHIE STONE en Patagonia ook:
- Meer loyaliteit en waardering voor het product, meer mond-tot-mondreclame.
- Betere ontwerpen, omdat je leert waar kleding stuk gaat.
Maar toch, die 45% blijft bestaan. Je moet echt waarde hechten aan een kledingstuk om het te laten repareren. Daarom zijn er overheidsprikkels nodig om reparatie te helpen opschalen. Dan pas krijg je de grote massa mee.
- De bestaande UPV textiel, maakt producenten en importeurs van kleding verantwoordelijk voor het afgedankte textiel na gebruik. Het idee van de UPV is goed, maar de uitvoering laat te wensen over. Als merk kun je je verantwoordelijkheid met een minimaal bedrag afkopen. Terwijl de UPV juist gaat over verantwoordelijkheid nemen. Stel daarom aparte reparatiedoelen voor de UPV.
- Op reparatie wordt nog altijd 21% btw geheven, terwijl reparatie juist thuishoort in het lage btw-tarief van 9%.
- Een right to repair geldt wél voor elektronica, maar nog niet voor textiel. Kleding wordt massaal weggegooid terwijl reparatie vaak eenvoudig is. Tijd om dat recht ook hiervoor te regelen dus.
- In Frankrijk is er bijvoorbeeld een repair bonus’. Franse reparatievouchers worden deels betaald van subsidies, wat de rekening niet slechts bij consument of verkoper neerlegt.
Alle experts (waaronder onze eigen Emma Brouwer) benadrukken dat reparatie hand in hand gaat met design. Designen we niet for circularity, dan zijn kledingstukken vaak van onvoldoende kwaliteit om ze überhaupt te kunnen repareren. We kunnen wel duizenden repairshops openen, maar als we lijm in kleding blijven gebruiken, blijft het afval.
De vraag is niet of reparatie werkt.
De vraag is: wanneer wordt het de norm?
